Meltdown

Vorige week heb ik 'm beleefd: mijn meltdown. Het moment waarop een situatie (in mijn geval werkloos zijn) je teveel wordt. Iedereen kent ze wel, werklozen in het bijzonder zo heb ik onderhand gemerkt. In mijn geval kon ik even niets anders dan huilen en sprakeloos voor me uit staren: een halve dag lang zeg maar. Na een zoveelste belletje waarin ik werd afgewezen werd het even zwart voor mijn ogen en was ik even compleet leeg: ik wist niet wat te denken, wist niet wat te doen, hoe te handelen etc.. Complete schaamte leek ik te voelen: moet ik verd*mme wéér tegen mijn vrouw zeggen dat een sollicitatie gestopt is... Nu ben ik niet iemand die snel bij de pakken neer zit dus dit moment verraste me wel als ik eerlijk ben. Ik heb altijd wel dingen lopen, ben altijd wel bezig met ijzers in het vuur leggen, dus waarom nu zo verrast?

Uit onderzoek begrijp ik ondertussen dat mannen tussen de 30-50 jaar werkloosheid als belastend ervaren en dat je tussen de 6-12 maanden het meest negatief bent. Zou dat het zijn? Of had ik er gewoon even genoeg van? Was die ene afwijzing er net één teveel? Ik weet het niet en feitelijk boeit het me op dit moment niet heel erg. Wat me wel boeit is om even achterom te kijken om te zien wat ik heb gedaan en wat ik tot nu toe allemaal heb beleefd.

Hoewel ik nu een stuk zekerder ben, voelde ik me even hopeloos onzeker. Ik heb ruim 12 jaar HR ervaring in verschillende functies en branches en heb me in recruitment gespecialiseerd. Mijn laatste ervaringen zijn commercieel maar niet succesvol vanwege de markt, mijzelf (als corporate recruiter ging ik als een malle maar als deskrecruiter scoor ik weinig) en 2 directeuren die geen visie hadden. Met ruim 200 sollicitaties zonder succes wordt je wel onzeker: kan ik het nog wel? Moet ik dit nog wel willen? Ben ik wel goed bezig? Heeft dit nog wel zin? Leest ongetwijfeld dramatisch, maar het schiet wel door mijn hoofd.


Wat bracht me daar?

Vooralsnog kom ik op 2 zaken die regelmatig terugkomen:

1. Ik ben gewoon even 'op': solliciteren is ook een fulltime job en daar is geen woord aan gelogen. Ik gun iedere recruiter wat dat betreft een verplicht jaar werkloosheid. Gewoon, puur om te ervaren hoe f*ucking vermoeiend het is om te solliciteren;
2. Fatalisme: dodelijk, maar wel waar. Ja, ook ik heb (veel) meer niet-beantwoorde sollicitaties danwel. Ook ik heb meer leugenaars aan de lijn gehad dan oprechte recruiters (ik bel je morgen, waarna je alsnog zelf maar belt om vervolgens te horen dat 'het zo druk was en je er daardoor tussendoor geglipt bent'), ook ik heb me meer moeten verdedigen omtrent mijn cv dan dat ik een dialoog heb gevoerd omdat ik dacht aan tafel te zitten omdat mijn cv/achtergrond interessant was, etc.. Op een gegeven moment merkte ik dat ik maar 'solliciteerde' met de houding die ik veelvuldig tegenkom: voor mij 30 anderen, dus voor elke vacature die ik zie zie ik ook vast wel een ander. Dodelijk, want ik ontneem me hiermee alles maar vooral mezelf. Dat heb ik dus los gelaten, gelukkig.

Een derde zou de markt, de beroepsgroep moeten zijn. Laat ik kort blijven: door verregaande technologische ontwikkelingen is de wereld van recruitment vertechnoliseert (denk aan de komst van internet, de mobiele telefoon, de email, ATS-en, de komst van social media, etc.) en dat is tot zekere hoogte ongetwijfeld goed. Niet alles hoeft meer met de hand en dat brengt velen voordelen. De wereld wordt sneller, kleiner en ook dat biedt voordelen. Waar ik zelf de meeste last van heb (en ik vermoed vele werklozen met mij) is de in het verlengde van vertechnolisering liggende dehumanisering:  je hebt in de kern met mensen te maken en niet met producten. In blogs, op social media, in artikelen, op conferenties etc. wordt hard geroepen dat recruitment 'social' is, dat je als recruiter 'aan de poort staat', dat je als bedrijf nu moet investeren in de medewerkers van de toekomst, dat je 'aware' moet zijn etc. maar in de praktijk bakt recruitment er weinig van. Diep triest. Gelukkig zijn er ook lichtpuntjes: enkele fervente bloggers/schrijvers die beschikken over voldoende zelfkritiek (Marc Drees, Jeffrey Koekebacker, Michel Rijnders, Bas van de Haterd etc.) om niet alleen eigen handelen maar ook andermans handelen tegen het licht te houden. Maar ga na: als de meest gehoorde klacht is dat je niets hoort van een sollicitatie, dan zegt dat een hoop over de bedrijfstak en de mensen die erin werken. Bottomline? Ik zit me heel hard af te vragen of ik nog wel in recruitment moet willen zitten. Ja, ik heb alle mogelijke ervaring die je als recruiter (in mijn optiek) moet hebben: corporate evaring, deskervaring en werklozenervaring (ik gun het niet iedereen, maar het biedt je wel een perspectief om eens goed te kijken naar waar je staat, wat je wilt en hoe je bedrijfstak functioneert). 

Ik kan er nog wel meer noemen (ik heb gefaald, mijn leven staat stil, blablabla) maar daarmee maak ik het hele verhaal negatief en zo wil ik niet afsluiten. Waar ik wel mee af wil sluiten is dat ik ook geduld moet hebben. Dat is niet mijn sterkste punt, maar helaas wordt je als werkzoekende erg teruggeworpen op de basis. Dat is dan wel weer positief.

Lakmoesproef

Solliciteren stelt je wel op de proef: los van de rituelen van het aanvragen van een uitkering, het regelmatig solliciteren (ik heb de zorg voor onze zoon van 1,5 tot ik weer werk heb voor drie dagen), het netwerken in de avond, etc. ervaar ik een toenemend gewicht van de druk van werkloosheid.

Niet omdat ik werkloos ben, begrijp me goed. Ik ben 37, hoogopgeleid maar in een arbeidsmarkt en maatschappij waarin het begrip 'werk' sowieso onder druk staat. Daarbij helpt een crisis niemand, ook mij niet. Het is niet voor het eerst, en ik vermoed ook niet voor het laatst, dat ik werkloos ben dus dat vind ik nog tot daar aan toe. Soit. De sociale druk voel ik wel: er zijn weinig werklozen in mijn omgeving en los van de personen die het zelf hebben meegemaakt vinden mensen het 'kut' en daar blijft het bij. Terecht, ik met het zelf doen, niet zij. Maar toch: als je iedereen verder ziet gaan met het leven of soms hoort twijfelen over of foeteren op hun werk dan moet ik op mijn lip bijten. Persoonlijk (ik-naar-ik) vind het een complete wanvertoning. Eén keer werkloos, oké. Maar nu? Met een gezin? Een bul en 15 jaar werkervaring? No way. Stilstand is achteruitgang zei ik altijd en dat voel ik nu: schijnbaar ontleen ik toch mee identiteit aan werk dan vooralsnog gedacht.

Sinds begin dit jaar heb ik veel sollicitaties gehad en regelmatig gesprekken echter neemt de frequentie van die gesprekken af: steeds minder, voornamelijk omdat ik minder zie. Terzijde: ik ben een HRM-er met veel recruitment ervaring. Als recruiter ben ik de ultiem ervaren man: corporate, desk en werkloos. Ja, ik zoek een recruitmentfunctie maar ook een HR-functie met een recruitmentonderdeel zou voor mij interessant kunnen zijn. De nadelen van mijn situatie:
- veel HRM-ers op de markt (je kunt er onderhand rivieren mee dempen);
- weinig HR-vacatures (van de vele reacties op vacatures;
- weinig beweging in vacatures: sommige vacatures staan maanden open;
- vlees noch vis: ik heb veel HR-ervaring. Voor mij leuk, maar momenteel funest. Voor de één ben ik te ervaren, voor de andere te onervaren;
- geen deskrecruitment meer. Ik heb de laatste 2,5 jaar ervaring opgedaan aan bureauzijde om commerciële ervaring op te doen. Dat heb ik bij 2 verschillende bureaus gedaan en dat was goed: ik ben geen deskrecruiter;
- ik zoek niet gericht: feitelijk heb ik er een broertje dood aan 'je moet precies weten wat je kunt, wilt en hebt'. Ik ben breed ervaren, in verschillende sectoren en rollen. Vanzelfsprekend kijk ik graag in verschillende branches en naar verschillende functies maar daarmee maak ik het voor mezelf niet altijd makkelijk.

De voordelen:
- generalist, zo verwoord ik mijn 'vlees-noch-vis' concept persoonlijk liever;
- flexibel: ik zoek niet per sé een fulltime baan, parttime is prima;
- salaris hoeft niet sky-high te zijn;
- ervaringen heb ik in verschillende branches opgedaan;
- goed op de hoogte van ontwikkelingen binnen mijn vakgebied;
- ervaren met social media;
- werkloos geweest, ook dat is een ervaring. Ik mag het niet denken maar ik heb meer dan één medemens ontmoet die ik het gun: al was het maar om de arrogantie uit de gesprekstoon te halen.

Nu heb ik met afnemende frequentie gesprekken bij bedrijven (gek genoeg met collega-werklozen weer steeds meer, maar die houd ik liever buiten de deur om mijn instelling niet teveel naar beneden te halen). Vorige week had ik bij toeval het enige gesprek van mei tot nu toe: bij Boskalis, voor een recruitersfunctie. Alles klopte, ik zag het helemaal zitten. Leuk gesprek, inhoudelijk uitdagend, solide organisatie en een rol waarmee (en waarin ik ervaring heb). Alleen volgt net de afwijzing: ze kiezen voor een jonger iemand die qua social media meer ervaren is dan ik.

KAK! Even sloegen de stoppen bij me door omdat ik voor het eerst iets voelde dat ik nog nooit had gevoeld: schaamte. Ik schaam me rot, wat heet ik schaam me dood. Ik durf het straks niet eens mijn vrouw te vertellen, zó voelt het nu even. Mijn omgeving niets vertellen is tot daar aan toe, maar mijn eigen vrouw? Man... wat een 'test-of-oneself'.

Gelukkig blijf ik vol moed: het komt echt wel goed, ergens, een keer. Ik moet gewoon volhouden en door blijven zoeken. Er komt echt wel een match op mijn pad.

C'est moi!

Sinds begin 2013 ben ik werkzoekend en ga maar eens bloggen om nog meer structuur in het vinden van mijn nieuwe baan te krijgen. Bloggen (wie doet het niet) is een voor mij onbekend instrument, los van dat ik verschillende andere bloggers volg. Ik waag me er dus ook aan: leidt het niet tot nieuwe contacten of een baan, dan kan ik in ieder geval mijn activiteiten publiceren en hart luchten.

Toen ik doorhad dat ik via Google kon bloggen...

Wie ben ik?

De naam is Dirk Jeroen de Vos, roepnaam Jeroen, 37 jaar oud, woonachtig in Strijen, getrouwd met Marjolein en vader van Fender. Geboren in Rotterdam, opgegroeid in Ooltgensplaat en gestudeerd in Rotterdam aan de Hogeschool Rotterdam (Personeel en Arbeid) en de EUR (Sociologie: Arbeid, Organisatie en Management).





Loopbaantechnisch ben ik P&O-er, HRM of hoe je het ook noemen wilt. Ik heb binnen deze discipline in verschillende rollen bij verschillende organisaties (klein en groot) ervaringen opgedaan. Begonnen als HR Officer in een sterk operationele functie en vervolgens via functies als trainer, HR Adviseur en Consulent, Coordinator (Corporate Recruitment) en Adviseur Tevredenheidsonderzoeken terug gegaan in een commerciele functie als deskrecruiter. De branches waarin ik heb gezeten zijn finance, oil and energy, health en weer in de oil and energy (LinkedIn labels, zie mijn profiel). Dit heb ik bij twee verschillende partijen gedaan, beide actief in de olie- en gasindustrie.

Wat zoek ik?
Een corporate recruitmentfunctie: geen desk meer. Desk heb ik te statisch ervaren: vacature (doorgaans met armoedige criteria zonder contactpersoon anders dan een hitsige salesman), zoeken, vinden matchen. Lukt dat? Mooi! Kassa! Lukt dat niet? Helaas! Volgende. Geef mij de dynamiek maar van een corporate recruitersfunctie.

Welke branche?
Dit is een redelijk uitgemaakte zaak: in ieder geval een platte organisatie, liefst in de industriele, technische, nautische of logistieke sector. Met bureaucratie en politiek heb ik ervaring en dat is goed geweest, maar graag niet nog een keer. Directe communicatie (niet op de gebiedende wijs!) past me goed: ik hanteer het zelf graag, maar wel met respect voor de gesprekspartner. Doel stel ik graag opdat ik weet waarvoor ik bezig ben: dit zoek ik dus ook in een organisatie. Dat mag uiteraard ook projectmatig zijn, maar er moet wel een punt aan de horizon staan.

Welke regio?
Aangezien ik in Strijen woon is de voorkeursregio Zuid Holland/Noord Brabant.

Waarom ik?
Een betere en breder ervaren recruiter ga je niet vinden: ik heb corporate ervaring, deskervaring en sinds 2013 ook ervaring als werkzoekende. Ik ken het vak, ken de technieken, ben een netwerker en mensenmens. Van vele markten ben ik thuis dus ik spreek vele talen. Zoals eerder aangegeven: ik 'doe' niet alleen graag, ik 'denk' er ook graag bij. Niet lukraak recruiten, maar wel met een strategie erachter.